Sagan Anderson var fyrst gefin út árið 1913 í smásagnasafninu Frá ýmsum hliðum og vakti þá töluverða athygli.  Fékk hún þann dóm frá einum gagnrýnanda að á henni sé „einkennilega mikið kast“, hvað sem það þýðir. 

Þó svo að sögunni hafi ekki verið hampað með bestu verkum Einars er hún engu að síður bæði skemmtileg og áhugaverð.  Á margan hátt er hún röklegt framhald af sögunum Ofurefli (1908) og Gull (1911) þar sem Einar atti saman fortíð og framtíð í samfélagi sem lifði á mörkum tveggja heima. Það er einmitt sú hugsun sem gerir hana enn áhugaverða 100 árum eftir útgáfu hennar, því við erum jú alltaf á með annan fótinn í fortíðinni á sama tíma og við skimum inn í framtíðina. 

Fyrstu skrif Einars voru í anda raunsæis og var hann þá undir sterkum áhrifum frá George Brandes, og þó svo að hann hafi aldrei alveg sagt skilið við raunsæið vék það fyrir hans eigin persónulega stíl, sem rakst illa með ákveðnum bókmenntastefnum. Má segja að viðfangsefnið hverju sinni hafi kallað á ólík stílbrigði. 

Einar Hjörleifsson var stórbrotin persónuleiki, sem fetaði sig eftir óvenjulegum leiðum og þrátt fyrir að skoðanir hans og verk féllu ekki öllum í geð og hann eignaðist ákafa andstæðinga, efuðust þeir jafnt og aðrir ekki um heilindi Einars í öllu því sem hann tók sér fyrir hendur og frýjuðu honum hvorki vits né hæfileika.